قانون اجرا و ورشکستگی

قانون اجرا و ورشکستگی شاخه ای از قانون است که فرآیندهای وصول طلبکاران از مطالبات خود و پرداخت بدهی های بدهکاران را تنظیم می کند. این شاخه از حقوق به بررسی روابط بین طلبکاران و بدهکاران، فرآیندهای وصول بدهی، شرایط ورشکستگی و پیامدهای ورشکستگی می پردازد.

این عمدتا شامل دو مفهوم اصلی است:

1. قانون اجرایی:
– مراحل اجرایی: فرآیند وصول طلبکار از بدهکار را با استفاده از ابزارهای قانونی مانند احکام دادگاه یا معاملات دفتر اسناد رسمی تنظیم می کند.
– دادگاه های اجرایی: دادگاه هایی را که مراحل اجرایی را مدیریت می کنند و اختیارات و وظایف این دادگاه ها را تعیین کنید.
– مراحل اجرایی: به دادرسی بدهکار از طریق دفتر اجرایی به منظور وصول مطالبات طلبکار که با حکم دادگاه تعیین می شود، اشاره دارد.
– رویه های قانونی اجرایی: مراحل اجرایی انجام شده در دفاتر اجرایی را تنظیم می کند.

2. قانون ورشکستگی:
مرحله ورشکستگی: به وضعیتی اطلاق می شود که بدهکار اعلام می کند که در مشکل مالی است و قادر به پرداخت بدهی های خود نیست.
اعلام و فرایند ورشکستگی: اعلام ورشکستگی توسط بدهکار و شروع فرآیند ورشکستگی از جمله موضوعات قانون ورشکستگی است.
– کمیسر ورشکستگی و املاک ورشکستگی: ارزیابی و توزیع دارایی های فرد ورشکسته بین طلبکاران را تنظیم می کند.
– حذف یا انحلال ورشکستگی: شامل فرآیندهای خروج از ورشکستگی یا خاتمه کامل ورشکستگی است.

هدف قانون اجرا و ورشکستگی حفظ رابطه متوازن بین طلبکار و بدهکار است. این شاخه از قانون شامل مقرراتی برای حمایت از حقوق طلبکار است و در عین حال اطمینان حاصل می کند که بدهکار به طور عادلانه از بدهی های خود معاف می شود. این فرآیندها که با توجه به مقررات حقوقی داخلی هر کشور متفاوت است، معمولا از طریق دادگاه ها و نهادهای حقوقی مربوطه انجام می شود.